Etiket: emre tamirciler

Bir cümlenin başına “SON” sıfatını getirince değer kazanırmış tüm satır. Hayatta böyle değil mi zaten? Bazen yaşadığımız zorluklarla mücadele etmeye gücümüzün yetmediğini düşündüğümüz vakit isyan edermişcesine yaşayıp, karamsarlığa bürünüyoruz. Fakat “Bu gün hayatının son günü, ne yapmak istersin?” Sorusunu kendimize sorduğumuzda tüm karamsarlığımızı, yorgunluğumuzu üzerimizden atar hale geliyoruz. Çünkü bu gün hayatımızın son günü. Tüm kırgınlıklarımızı, üzüntümüzü unutuyor, zamanında yaşayıp kıymetini bilemediğimiz şeylere anlam yüklemeye çalışıyoruz. Bunun için ne kadar da geç kaldık öyle değil mi?

Bu gün Ramazan Bayramı…
Ardımızda koskoca bir Ramazan ayını bıraktık. Orucumuzu tuttuk, ibadetlerimizi yerine getirdik belki ama Ramazan boyunca alnımız cami cemaatinle birlikte secde görmedi. Yaşadığımız salgın hastalıklar, dünyaya hakim olan virüs bizi eş, dost, akrabalarımız ile bir araya getirmediği gibi hiç tanımadığımız insanlarla dahi bir namaz kıyamında omuz omuza veremedik.

Büyüdükçe bir önceki bayramı hasretle hatırlayıp “nerede o eski bayramlar?” Derken, bu gün bir önceki bayramda yaşadığımız; birlik, beraberlik, huzur dolu bayramı arar olduk. Kabul edelim arkadaşlar; Ramazan ayının, bayramın, sevginin, dostluğun, ailenin ve sayamadığımız bir çok anı yaşayıp kıymetini bilerek şükürler etmezken, onları kaybettiğimiz zaman değerini ve önemini anlar olduk.

Evet bu gün bayram…
İlk kez bir bayram namazını Camii cemaatinle birlikte kılamadık. Tekbir sesleriyle yankılanan, arş-ı alaya yükselen birlik ve beraberliğin sesi olamadık. Kırdığımız bir kalbi onarmak, bir telefonla halini-hatırını sorup Gönüller alamadığımız için “kendimize” kolay gelen şeyleri yaparak duvarlar ördük etrafımıza. Kaybettik ve kaybetmeye devam ediyoruz arkadaşlar. Çoğumuzun yüreğine daha küçükken sevgi tohumları ektiler ama biz onları filizlendirmek için birbirimizin yüreğine su serpmedik. “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın?” Düşüncesinin yanlış olduğunu bize aşıladılar ama ne yazık ki yaşadığımız/yaşattığımız durumlar bize yapılan aşının etkisini kaybettirdi. Hepimiz unuttuk! Bir gün Camii minaresinden selânın bizim için okunacağını… İnsan gibi yaşamayı öğrenelim derken, içimizde bastırılmış duyguların birden taşıp ortalığı bir deprem enkazına dönüşmesine izin vermeyelim. Sahip olduğumuz her ne varsa farkına varalım. Tüm kırgınlıkları bir kenarı bırakıp, nefret kusan tüm kötü düşüncelerin üzerini örtelim, Çünkü bugün geriye kalan hayatımızın ilk günü. O yüzden geçmişte yaşadığımız her ne varsa orada bırakalım kalsın. Yarın “artık çok geç” dememek için bu gün öpülecek bir elimiz varsa eğer şükür ederek öpelim ki sahip olduğumuz şeyleri bir gün kaybettiğimizde pişmanlığını yaşamayalım.

Rabbim bizleri zamanında kıymet bilip, değerini hakkıyla verenlerden eylesin. Bayramımız mübarek olsun…

Emre Tamirciler

Ey hayat diye adlandırılan kısacık ömür; ya al beni karanlığına yada susayım yıllandığım ömrüm boyunca. Konuşmalar kanatıyor duygularımı. Sonsuzluk diye adını koyduğumuz ahiret inancını yaşıyorum bu aralar. Evet evet bir gün göçüp gideceğiz bu diyardan, ardımızda kırıp döktüğümüz ve becerebildiysek eğer filizlenmiş çiçek misali hayatlar bırakacağız. Hepimiz göçüp gideceğimizin farkındayız değil mi? Bazen unutuyoruz tüm bunları. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşamaya devam ederken, kırıp döküyoruz kendimizden güçsüz durumda olanları.

Halbuki unutuyoruz, kediyi bile bir köşeye sıkıştırdığımız, vakit aslan kesiliyor. Ya ezmeye çalıştığınız ve güçsüz bir birey size karşı aslan kesilirse? Kabul edelim hesapsız kitapsız yaşıyoruz bu hayatı. Kendimizi mutsuz hissettiğimiz zaman hayatımızdaki insanlara ve sahip olduğumuz değerlere baktığımızda şükredebiliyoruz. Fakat bir sonra ki gün hayatımızda olan insanlara küfürler edip, onlarla bir alanda dahi bulunmak istemiyoruz. Ruhsal Sarsıntılar yaşıyoruz dışarıdan bakıldığında. Bir başkasının gözünden kendimizi izlemeye kalktığımızda ruhsal dengenin alt üst olduğunu görüyor ve o insandan uzak durma kararı alıyoruz öyle değil mi? Halbuki onu o hale getiren “Biz insanlarız…”
Çok çabuk unutuyoruz “ölümün ensemizde bir nefes kadar” yakın olduğunu.

Ağzımıza gelen her şeyi söylüyor ve bunun karşılığında söylenen cümleleri duyduğumuzda ruhsal travmalar yaşıyoruz. Yanlış arkadaşlar… Bir lokantaya gittiğinizi düşünün; Ne kadar yerseniz o kadar ödeme yaparsınız kasa da. Kurulan cümleler de bunun gibi işte. Ne kadar büyük konuşursak o kadar bedel öderiz.

Susmak erdemliktir evet. Erdemli bir insan olmayı bırakın, normal insan olmayı beceremiyoruz kabul edelim. Ömür dediğin dün, bugün ve yarındır bunu hepimiz biliyoruz. Dün geçti, bu günü yaşadık ve yarının bize sürprizleri nelerdir bilemiyoruz. Ama az da olsa insanlık duygularımızı tekrardan yaşamaya gayret edelim olur mu? Bir yetimin başını okşamayı, insanlara merhamet etmeyi, büyük-küçük gözetmeksizin insanlara saygılı olmayı, para dediğimiz şeyin bir şeylere ulaşım aracı olduğunu ama, insanlığı satın alamayacağını hatta ne kadar zengin olursak olalım gökyüzünden bir damla dahi satın alamayacağımızın Farkına varalım. Hoş görüyle huzur içinde yaşamak varken, kin kustuğumuz gecelerin karanlığına kurban etmeyelim kendimizi. Acıtmayalım kabuk bağlamayan yaralarımızı. Bir hiç uğruna harcamayalım Bize bahşedilen şu kısacık ömrü. Belki yarın içimizde kaybolan kelebekler yeniden can bulur. Belki de yeniden severiz yaşamayı, sahip olduklarımızın farkına varıp onlara dört elle sarılabilirsek eğer…