Kategori: Köşe Yazıları Page 3 of 6

İşte  örnekte ki şiir de  de verilmiş olduğu gibi, kendini tanımak, olduğu gibi sevip, başkalarıyla sevgi çemberi etrafında bütünleşebilmektir! Şiirdir, Türküdür, Resimdir .
Acı çekmek, ağlamak, umutlanmak, gülmek ve en önemlisi RENKTİR  hayat!
Hangi rengi seviyorsun? Sorusuna hep bir ağızdan umudun renkleri  olan mavi ve yeşili söyleriz. Zira hepimiz ,hayatın getirdiklerinden çok, götürdüklerinin daha fazla olduğunun farkındayız .
YAŞAMAK ÖYLE BASİT OLMAMALI.
İnadına yılmamak yok mu !?
İşte en çok sevdiğim yanıdır insanın;
İnsan ; karşısına çıkan her işe, gönüllü atıldığı sürece başarır ve bütün zorluğuna da seve seve katlanır.
Yok ! miskin miskin, kaalasız ve kayıtsız kalarak hayat sürmek peşindeyse yaşamıyor! Yaşasa da, (çok özür diliyorum )
İşte o dilsiz hayvanlardan farksız bir şekilde, sadece gelip geçer bu hayattan o kadar.
İnsan ;
Düşecek  düşecek , doğrulacak ki olgunlaşsın .
İsyanla değil ,şükürle yaşamalı,
Doğrusu kederi de sevebilmeli insan. Çünkü; ağlamakta çok güzel bir duygudur,
VİCDANIMIZIN VAR OLDUĞUNU GÖSTERİR.

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Vicdanlı insanlar da her daim yapıcı insanlardır. Elele ,gönül gönüle sevgi dolu yaşamayı bilen insanlar …
Çıkıp meydana ben !
Ben ! ben ! diye yaşarsan hem yalnız hem de eksik kalırsın .Evet ! herkes kendine göre bir ferttir ,lakin bizi biz yapan , o her bir ferdin ,renk renk olup bir gök kuşağı gibi sıralanıp halkalanmasıdır .Kendimizi sevmeliyiz hem de çok .Bu demektir ki kendini seven başkalarını da sevebilir .
Bizi illa  başkalarından ayıracak bir tarafımız olmalıysa o sevgi dolu yüreğimiz olmalı .
Ve hayata sarılma mücadelesinden kaçmamak gibi ,üzerimize düşenle değil ,insanlığın gerektirdiklerinin farkında olupta sarılmalı hayata.
Ben;  beni tanımışsam ,herkesin de kendine göre bir BEN duygusu vardır derim mutlaka .Bu benlik  duygusu ego ile esir etmemeli kendi kendine insanı  .Durup durup sorgulamalı ,yargılamalı insan kendini ki…önce kendini ne kadar tanıyor onu öğrenmeli .
Kalabalıklar içinde fark edilecek  kadar asil ,ince ruhlu ve son derece mütevazi ,gittiğinde dönmesi için dua edip beklenilen ,  yardım sever ,hayat dolu ,araştırmacı ,paylaşımcı ,insanlık için yaşamaya gönüllü olanlar yani  ,  işte bu türlü pozitif enerji ile yaşayan  insanlar,  hayatı gerçekliği ,gerekliliği ile  yaşamış İNSAN; lardır .
Önce kendimizi tanıyalım, doğru tanıtalım, sevelim ve insanları da olduğu gibi kabul edip sevelim. Yaşamak birlikte güzel.
Kalın Sağlıcakla…

Yüksel Itak
yukselitak@dskultursanat.net

Efendim !.. şöyle bir geçmiş tarihin tozlu sayfalarında gezerken bu günümüzle kıyaslanamayacak kadar akıl mantık almayan düşünceleri okuyunca birazda hayıflanarak; yaa bizler ne yapıyoruz ki, hemde teknoloji çağında olmamıza rağmen demekten kendimi alamadım… Söz konusu Mimar sinan !.. O büyük deha.. Ömrünün 99 yılına sığdırdığı 81 camii, 51 mescit, 55 medrese, 26 darül-kurra, 17 türbe, 17 imarethane, 3 darüşşifa (hastane), 5 su yolu, 8 köprü, 20 kervansaray, 36 saray, 8 mahzen ve 48 hamam olmak üzere 375 eser inşa etmiş. Üstelik Edirne de yaptığı Selimiye Camisi Dünya Kültür Mirası listesinde… Bir Mimar Sinan eseri olan Şehzadebaşı Cami’nin 1990’li yıllarda devam eden restorasyonunu yapan firma yetkililerinden bir inşaat muhendisi, caminin restorasyonu sırasında yaşadıkları bir olayı tv’de şöyle anlatmıştı. Cami bahcesini çevreleyen havale duvarında bulunan kapıların üzerindeki kemerleri oluşturan taşlarda yer yer çürümeler vardı.

Restorasyon programında bu kemerlerin yenilenmesi de yer alıyordu. Biz inşaat fakültesinde teorik olarak kemerlerin nasıl inşaat edildiğini öğrenmiştik fakat taş kemer inşaası ile ilgili pratiğimiz yoktu. Kemerleri nasıl restore edeceğimiz konusunda ustalarla toplantı yaptık, sonuç olarak kemeri alttan yalayan bir tahta kalip çakacaktık. Daha sonra kemeri yavaş yavaş sokup yapım teknikleri ile ilgili notlar alacaktık ve yeniden yaparken bu notlardan faydalanacaktık. Kalıbı soktuk. Sökmeye kemerin kilit taşindan başladık. Taşı yerinden çıkardığımızda hayretle iki taşin birleşme noktasında olan silindirik bir boşluğa yerleştirilmiş bir cam şişeye rastladık. Şişenin içinde dürülmüş beyaz bir kağıt vardı. Şişeyi açıp kağıda baktık. Osmanlıca bir şeyler yazıyordu. Hemen bir uzman bulup okuttuk. Bu bir mektup idi ve Mimar Sinan tarafından yazılmıştı. Şunları söylüyordu. “Bu kemeri oluşturan taşların ömrü yaklaşık 400 senedir. Bu müddet zarfında bu taşlar çürümüş olacağından siz bu kemeri yenilemek isteyeceksiniz. Büyük bir ihtimalle yapı teknikleri de değişeceğinden bu kemeri nasıl yeniden inşaa edeceğinizi bilemeyeceksiniz. İşte bu mektubu ben size, bu kemeri nasıl inşa edeceğinizi anlatmak için yazıyorum.”

Koca Sinan mektubunda böyle başladıktan sonra o kemeri inşa ettikleri taşları Anadolunun neresinden getirttiklerini söylerek izahlarına devam ediyor ve ayrıntılı bir biçimde kemerin inşaasını anlatıyordu. Bu mektup bir insanın, yaptığı işin kalıcı olması için gösterebileceği çabanın insan üstü bir örneğidir. Bu mektubun ihtişamı, modern çağın insanlarının bile zorlanacağı taşın ömrünü bilmesi, yapı tekniğinin değişeceğini bilmesi, 400 sene dayanacak kağıt ve mürekkep kullanması gibi yüksek bilgi seviyesinden gelmektedir. Şüphesiz bu yüksek bilgiler de o koca mimarın erişilmez özelliklerindendir. Ancak erişilmesi gerçekten zor olan bu bilgilerden çok daha muhteşem olan 400 sene sonraya çözüm üreten sorumluluk duygusudur… Bu düşüncesine ancak şapka çıkartılır…sözün bittiği yerde, yine Muhteşem Sinan’ın sözleriyle yazımıza nokta koyalım…Yaptığın işi gönlünde hissedersen, ırmaklar çağlar içinde. Kalın sağlıcakla…

Yüksel Itak
yukselitak@dskultursanat.net

Her yaşın, her yaşayanın geçmişe dönük mutlaka hafızalarında iz bıraktığı iyi, kötü anıları vardır… ama ne hikmetse hep geçmişimizin daha güzel, daha yaşanılır olduğunu söyler. Küçük Aile toplantılarımızda keyifle yâd ederiz.

Klasik olarak ta “Nerde O eski günler” diyerek tatlı bir iç geçiririz. Peki biz büyükler olarak gelecek neslimize bunları ne kadar anlatabiliyor, ne kadar katkıda bulunabiliyoruz…
Herhalde herkes günümüze odaklanmış, kendi meşgalesinden ve dünya işlerinden kafa kaldırıp, kafa yorup çocuklarımıza eski güzellikleri, eski tatları, Saygı ve sevgi dolu geçmişimizi yâd etme eksikliğini yaşar olmuşuz…

O zaman gelin dilimizin döndüğünce biraz eskilerden hatırladıklarımızı sizlerle paylaşıp,
bir nebze olsun çocuklarımıza anımsatma amacıyla kısa bir nostalji yapalım…

İnsanın eski günler veya bayramlar diye aradığı, aslında o günlerdeki gönül temizliğidir. Yoksa gün aynı gün, bayram aynı bayram?Ama biz aynı insan değiliz. Çocukluğumuzdaki gibi masum ve günahsız değiliz. Hayattan beklentilerimiz ve hesaplarımız büyük değildi. Büyüdük, hırslarımız büyüdü. Fakat ruhlarımız aynı oranda büyümeyip güdük kaldı. Beslemedik ki büyüsün. Hal böyle olunca da günü, bayramı veya ramazanı suçluyoruz.Ruhumuza atılan madde çengelinden kurtulduğumuz an, çocuklaşır yine saflaşırız. Tövbelerimizle belki günahsızlaşırız. Ara ara çocukluğumuza inelim derim. İçimizdeki çocuğu büyütelim, basit şeylerden mutlu olmak neymiş, tekrar hatırlayalım.Yani eskiyi getirmek mümkün olmasa da, bizim eskiye gitmemiz mümkün. Dışarıda oyunlar oynar, acıkınca eve gelirdik. Ne döner ekmek isterdik, ne köfte ekmek. Annemizin, ekmek arasına koyduğu peynirin yanına bir domates bulduk mu, değmeyin keyfimize. İspirtoyla çalışan gaz ocakları vardı. Çalışınca ses çıkarırdı.Eğer gaz ocağı çalışıyorsa, anlardık eve misafir gelmiş yahut babamız çay demliyor. Hemen gelip kurulurduk başköşeye. Misafire ikram bahanesiyle, döner dolaşır, ne yapıp eder, muhabbet sofrasına ortak olurduk.Bir saygı, sevgi ve hürmet vardı, büyüklere karşı. Küçüklerde o biçimdi bir sevgi. Dışarıda kavga etsek, dövsek de, dövülsek de evde beşkardeş hazır. Öyle şimdiki gibi “benim çocuğa, senin çocuk karışmış” diye, ev basan kazmalar yoktu. Çok ayıp karşılanırdı,

PEKİ GÜNÜMÜZE DÖNECEK OLURSAK

Günümüzde değişim o kadar hızlı gerçekleşmektedir ki, babalarımızın önceden nerde o eski günler tabirini artık bizler genç yaşlarımızda söylüyoruz. Artık birkaç yıl önceki bir moda ve trendin hızla değiştiğini ve hayatımızda yer ettiğini görebiliyoruz. Bunda da en önemli sebep iletişim ve haberleşme alanlarında meydana gelen gelişmelerdir. İletişim ve haberleşme alanlarında meydana gelen bu değişimlerin en büyük nedeni de internettir. İnternetin insan hayatına büyük etkileri olmuştur.

Toplumda meydana gelen değişime rağmen, internet kullanan ve internet üzerinden maddi manevi kültürel değerlerine çıkan büyük bir kitle de mevcuttur. Gelenek ve göreneklerin, kültürel değerlerin unutulmaması ve yaşatılması için bu gibi faaliyetlerin yapılması teşvik edilmelidir. Bir milleti bir araya getiren ve ortak paydada buluşturan en önemli unsur kültürdür. Kültürel yozlaşmanın önüne geçilmeli fakat dünyadaki gelişmelerin de gerisinde kalınmamalıdır. Bunun en güzel örneklerini Japonya’da görebilmekteyiz. Teknolojiyi hayatlarının her alanında kullanırlar fakat kültürel ve milli değerlerini de unutmazlar. Ülkemizin de geçmişimizin ve geleceğimizin ışığında kültürel yozlaşmaya uğramadan önlemler alması şarttır.

Yazımıza bir Atatürk’ ün deyimiyle son verelim.
“Bu millete gideceği yolu gösterirken Dünya’nın her türlü ilminden, keşfiyatından, terakkiyatından istifade edelim, lâkin unutmayalım ki, asıl temeli kendi içimizden çıkarmak mecburiyetindeyiz…”
Kalın sağlıcakla…

Yüksel Itak
yukselitak@dskultursanat.net

Bu yazımda gerçek sanatı ve sanatçıyı tenzih ederek, sanatını hedefinden uzak, sanatçılığını da kendi egosunu ve kişiliğini ön planda tutmak için yapanlara değinmek isteyerek kaleme aldım.

Sanatçı geçinenler; Suriye’de insanlık katledilirken, insanlığın acılarına derman olamıyorlarsa, sadece pembe dizilerin ve ufuksuz vadilerin adamı oluyorlarsa, bu gibilerden sanatçı olunamayacağını söylememiz onları gücendirmemelidir. Zira sanatçı, kitlelerin alıcı ve vericisi olmak durumundadır. Sanatçı, asla pasif olamaz. Yaşanan aktif bir hayatın muştulayıcısı, acılar içinde kıvranan insanlığın kalkanı olmayan sanatçı, sanatını kimin için icra ettiğini düşünmelidir.

Sanatçının işinin zor olduğunu bilenlerdenim. Köy ve kent sorunu; dil, din, eğitim, öğretim, ilericilik, gericilik ve daha bir sürü sorunlar yumağı içerisinde ayakta kalabilmek ve mücadele etmek, elbette zordur. Böyle zeminde fildişi kulesine çekilmek de olmaz. Türkiye gibi, sorunu çok olan ülkelerde sanatçıya, bilim adamlarına, fikir adamlarına, yazar ve şairlere çok iş düşmektedir. Sorumluluk bilinci taşıyan her sanatçı, halkına dönmeli ve topluma seslenmelidir. Toplumun uyanmasında ve bilinçlenmesinde sanatçının üfüreceği soluk ve aydınlarımızın vereceği fikirler, önemli katkılar sağlayacaktır. Artık şu gerçeği sanırım herkes anlamıştır ve bu noktada bir mutabakat sağlanmıştır: Sorunları çok olan Türkiye’de, sanat toplum içindir. Büyük sanatçılar, yaşadıkları toplumun sorunlarına eğilmişlerdir. Topluma yönelen sanat ve sanatçı küçülmez, bilakis büyür ve güç kazanır.

Sanatın tabiat güzelliğini taklit ettiğini ve bu yüzden de uzun soluklu olamayacağını söyleyenler haklı. Toplumdan uzak olan sanat, toplum dışında hayatını sürdüremez. Sanat eserleri de insanlık için olmalıdır. İnsanı, onun kutsallarını dışlayan bir sanat, kendisine nasıl ve nerede hayat bulacak? Dolayısı ile sanat, sanat için yapılamaz; sanat, insanlık için olmalıdır. İnsanın olmadığı bir coğrafyada sanatın ne hükmü ola ki?

Sanatçı da insanlıktan uzak limanlarda gezinmeye başlarsa, başarılı olamaz. İnsanlığın temel dinamiklerini ve özünü temsil etmeyen sanatçı, sanatçı sınıfına dahil edilemez. Sanat eseri ortaya koymak isteyenler, kişilik ve karakter sahibi olmalı, bu da yetmez; evrensel düşünmeli ve tüm insanlığa hizmet etmelidir. Yaşadığı toplumun manevi değerlerinden ve inançlarından kopuk, soyut bir metafiziğe inanan sanatçı, maddeye taptığı müddetçe maneviyatın öncülerine hiçbir şey veremez.

İlkel toplumlarda sanata pek önem verilmediği için o bölgenin sanatçı geçinen zümresi, çıkınındakileri satmada zorluk çekmez. Ama maneviyata, insanlığa, ahlaki değerlere ve inançlara önem veren, bunları değişmez sabiteler olarak gören bir toplumda sanatçının kimlik ve karakteri çok önemlidir. Bakmayın siz; Türkiye gibi ülkelerde, kişiliğinden ziyade dişiliğini sergileyenlere… Ortaya koyacak sanatı ve eseri olmayanlar, neyi sergileyecekler? Bizde sanatçı geçinenler, evrensel bir sanatın ve sanatçının tanımını yapamazlar. “Sanat, sanat içindir” diyenlere sorun, bu kavramın açılımını yapmada zorlanacaklardır.

Hayatı ve gerçeklerini kavrayamamış, tabiat ve toplum yasalarını okuyamamış, ortak akıl ve kültürden yoksun şahsiyetlerin sanat adına ortaya çıkmaları, bu ülkede sanata verilen değeri göstermektedir.

Bağlamanın perdelerinde notaya dayanarak melodi çıkaramayan, Anadolu’u halkının derdinin ne olduğunu bilmeyen; ozan ve şairlerin dünyasından habersiz bir sanatçı, ne kadar halk müziği sanatçısı olabilir? Haydi söyleyin, bir başkasının eserini dillendiren, hiçbir beste ve derlemesi olmayan, halk müziğinin köklerinden habersiz birisini sanatçı sayabilir misiniz?

Yani demem o ki gerçek sanatın ve sanatçının gerçek anlamda hak ettiği kıymet ve değerini verirsek ve hak ettiği zirvede tutabilirsek, her önüne gelenin sanat yapıyorum diye ego ve kapris hastalığını bizler çekmek zorunda kalmayız … Sözün özüne gelecek olursak, bir Sanatçı sanatını İNSANLIK için yapmalıdır. Kalın Sağlıcakla…