Kategori: Köşe Yazıları Page 5 of 6

ne yazık sıkça rastlanır bir durum oldu… yüzümüze gülüp ardımızdan kuyumuzu kazmak… Bakıyorsun güleryüzlü, Bakıyorsun tatlı dilli. Ama kişi veya kişileri tanıdıkça durum pekte iç açıcı olmadığını görüyor ve insan kendi kendine bu duruma üzülür hale geliyor…

Al­la­hü teâ­lâ in­sa­nı eş­ref-i mah­luk ola­rak, ya­ni ya­ra­tıl­mış­la­rın en şe­ref­li­si ola­rak ya­rat­mış­tır. Di­ğer mah­luk­la­ra ver­me­di­ği pek çok üs­tün­lü­ğü in­san­la­ra ver­miş­tir.diyor Mehmet Oruç ve devam ediyor..

Me­se­la, in­san dı­şın­da hiç­bir can­lı gü­le­mez, gü­lüm­se­ye­mez. Hay­van­lar aç­lık­la, acıy­la ba­ğı­ra­bi­lir­ler; an­cak yal­nız­ca in­san gü­le­bi­lir, te­bes­süm ede­bi­lir.

İn­san, Al­la­hü te­âlâ­nın bu ih­sa­nı­nı, ni­me­ti­ni huy edin­me­si, ya­ni her za­man gü­ler yüz­lü, te­bes­süm­lü ol­ma­sı ge­re­kir. Ha­dis-i şe­rif­te, “Hay­rı, iyi­li­ği, gü­zel yüz­lü­le­rin ya­nın­da ara­yı­nız!” bu­yu­rul­du. Bu­nun için ser­ma­ye de ge­rek­mi­yor. Çün­kü, mal ile pa­ra ile ya­pı­la­cak bir şey de­ğil­dir. Mal ile mem­nun et­me de bir ye­re ka­dar­dır. Bu­nun için, ha­dis-i şe­rif­te, “Mal­la­rı­nız­la her­ke­si mem­nun ede­mez­si­niz. Gü­ler yüz ve tat­lı dil ile, gü­zel ah­lâk­la mem­nun et­me­ye ça­lı­şı­nız!” bu­yu­rul­du.

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Ça­tık kaş­lı, sert ba­kış­lı kim­se­den pek ha­yır, iyi­lik sa­dır ol­maz. Ha­dis-i şe­rif­te, “Mü­min kar­de­şi­nin ya­nın­da su­ra­tı asık du­ra­na me­lek­ler la­net eder” bu­yu­rul­du. Me­lek­le­rin la­net­le­di­ği kim­se­den na­sıl ha­yır sa­dır ol­sun!

“BU DA GE­ÇER YA HU!”

İn­san­la­ra, iyi, fay­da­lı ola­bil­me­si için in­sa­nın ken­di­ni gü­lüm­se­me­ye alış­tır­ma­sı, hat­ta şart­lan­dır­ma­sı la­zım­dır. Bu­nun için de ken­di­ne za­man za­man şun­la­rı söy­le­me­si, yap­ma­sı la­zım­dır:

Hiç­bir za­man asık su­rat­lı ol­ma­ya­ca­ğım. Çün­kü, ken­di­si­ni çok cid­di­ye alan bir in­san ka­dar gü­lünç bir şey yok­tur. Dün­ya­da her şey ge­lip ge­çi­ci; ha­yal. Ger­çek olan sa­de­ce ahi­ret. Bu­nun için en cid­di, en sı­kın­tı­lı şey­le­rin de ge­çi­ci ol­du­ğu­nu unut­ma­ya­ca­ğım.

Göz­le­rim­den yaş­lar akı­ta­cak ka­dar be­ni kız­dı­ran in­san­lar ve olay­lar kar­şı­sın­da da te­bes­sü­mü el­den ka­çır­ma­ya­ca­ğım. Ne za­man key­fim ka­ça­cak ol­sa, der­hal ak­lı­ma ge­le­cek ka­dar güç­lü bir alış­kan­lık hâ­li­ne ge­lin­ce­ye ka­dar, şu sö­zü tek­rar­la­ya­ca­ğım. Bu söz be­ni her tür­lü çap­ra­şık du­rum­dan çı­kar­ta­cak ve ha­ya­tı­mı den­ge­de tu­ta­cak­tır. Bu söz: “Bu da ge­çer ya hu!” sö­zü­dür.

Çün­kü dün­ye­vî olan her şey ge­lip ge­çi­ci­dir. Yü­re­ğim da­ral­dı­ğı za­man, bu­nun da ge­çe­ce­ği­ni dü­şü­ne­rek te­sel­li ola­ca­ğım. Ba­şa­rı ile se­vin­di­ğim za­man, bu­nun da ge­çi­ci ol­ma­sı ne­de­niy­le ken­di­mi uya­ra­ca­ğım. Fa­kir­lik­ten bo­ğul­du­ğum za­man, ken­di­me bu­nun da ge­çi­ci ol­du­ğu­nu söy­le­ye­ce­ğim. Zen­gin­lik için­de yüz­dü­ğüm za­man da ken­di­me bu­nun ge­çi­ci ol­du­ğu­nu söy­le­me­li­yim. Evet, asır­lar­dır ayak­ta du­ran, sa­ray­la­rı, köşk­le­ri ya­pan­lar ne­re­de? Yap­tır­dık­la­rı sa­ray­la­rın bah­çe­sin­de gö­mü­lü de­ğil mi? Ve bir gün bu sa­ray­lar da yok olup top­ra­ğın al­tı­na gö­mül­me­ye­cek mi?

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Bu­gü­nü gü­lü­cük­ler­le, te­bes­süm­le ta­mam­la­ya­ca­ğım. Bu­gü­nün mut­lu­lu­ğu­nun ta­dı­nı bu­gün çı­ka­ra­ca­ğım. Çün­kü o, ku­tu için­de sak­la­na­bi­le­cek bir to­hum de­ğil­dir. O, şi­şe­de sak­la­na­cak ilaç da de­ğil­dir. Ya­rın için bi­rik­ti­ri­le­mez. Bu to­hum ay­nı gün ekil­me­li, ha­sa­dı ay­nı gün ya­pıl­ma­lı­dır.

Bu­gün ba­şa­rı­sız­lık­la­rı­ma gü­le­ce­ğim ki, ye­ni düş­le­rim kay­bol­sun­lar. Ba­şa­rı­la­rı­ma gü­le­ce­ğim ki, ger­çek de­ğer­le­ri­ne bü­zül­sün­ler. Kö­tü­lük­le­re gü­le­ce­ğim ki, ben tat­ma­dan yok ol­sun­lar. İyi­lik­le­re gü­le­ce­ğim, bü­yü­yüp bol­la­şa­cak­lar. Her gün, yal­nız­ca gü­le­rek baş­ka­la­rı­nı gül­dür­dü­ğüm za­man, za­fer ola­cak­tır. Her gü­lüm­se­me bir al­tın­la de­ğiş­ti­ri­le­bi­lir ve yü­rek­ten sarf et­ti­ğim her gü­zel söz ka­le­ler in­şa eder. Gü­le­bil­di­ğim, te­bes­süm ede­bil­di­ğim sü­re­ce gön­lüm ay­dın­lık olur. Şu söz­le­ri ken­di­me slo­gan edi­ne­ce­ğim:

GÜ­LER YÜZ EV­Lİ­YA­LIK ALA­ME­Tİ!

Müs­lü­man gü­ler yüz­lü, mü­na­fık asık su­rat­lı olur.

Te­bes­süm, be­da­va­dır, ala­nı mut­lu eder, ve­re­ni üz­mez.

Hu­zu­run anah­ta­rı te­bes­süm­dür.

Te­bes­süm ede­me­yen za­val­lı­dır.

Te­bes­süm atom si­la­hın­dan da­ha te­sir­li­dir.

Te­bes­süm ate­şin­de eri­me­yen ma­den bu­lun­maz.

Gü­lüm­se­me­si­ni bil­mek, iki ci­han mut­lu­lu­ğu­na se­bep olur.

İs­la­mi­yet, sev­gi, gü­ler yüz, tat­lı söz, dü­rüst­lük ve iyi­lik di­ni­dir.

Bir kim­se­nin ve­li ol­du­ğu; tat­lı di­li, gü­zel ah­lâ­kı, gü­ler yü­zü, cö­mert­li­ği, mü­na­ka­şa et­me­me­si, özür­le­ri ka­bul et­me­si ve her­ke­se mer­ha­met et­me­si ile an­la­şı­lır.

Kalın sağlıcakla…

Hayata dair güzel bir hikaye, hayatta ne oldum değil, ne olacağım demeyi bilmemiz gerektiğini anlamamız için yaşamımızın her döneminde mütevazılığı elden bırakmayıp kendimizi bilerek içten ve samimi yaşamamız gerektiğini  gösteren bu hikayeyi sizlerle paylaşmak istiyorum. Seyyahın yolu uzak bir diyarda şirin bir köye düşer. Köylülere, tanrı misafirini ağırlayacak biri var mı diye sorar.

Köylüler, seyyaha ancak çiftlik sahibi Süleyman diye birinin yardımcı olacağını ve oraya gitmesini söylerler. Seyyah yoldayken birkaç köylüyle daha sohbet eder. Köylülerden Süleyman’ın, o yörenin en zenginlerinden biri olduğunu birde Hasan isimli bir başka çiftlik sahibi olduğunu öğrenir.
Seyyah, Süleyman’ın çiftliğine ulaşır. Köylülerin dedikleri gibi Süleyman misafirini çok iyi karşılar. Seyyah çiftlikte yer, içer ve dinlenir. Süleyman’a ve ailesine kendisini çok iyi ağırladıkları için teşekkür eder ve tekrar yola çıkmadan önce der ki:
– Böyle nimetlerle ödüllendirildiğin ve zengin olduğun için hep şükretmelisin.
Süleyman da seyyaha der ki:
– Zenginlik dediğin nedir ki, hiçbir şey olduğu gibi kalmaz. Bazen gerçek, göründüğü gibi değildir. Bu da geçer…
Seyyah, Süleyman’ın yanıtını uzun uzun düşünür… Aradan birkaç yıl geçtikten sonra, seyyahın yolu yine aynı köye düşer. Süleyman’ı yine ziyaret ederim, beni güzelce ağırlar diye düşünür. Köylülerle konuşurken Süleyman’ın fakirleştiğini Hasan’ın yanında çalışmaya başladığını öğrenir.
Seyyah, Süleyman’ı merak eder ve Hasan’ın çiftliğine gider. Süleyman’ı eski püskü elbiseli, birazda yaşlanmış halde bulur. Nasıl oldu da hizmetkar olduğunu sorar. Süleyman çiftliğinin bir sel felaketinde yıkıldığını, tüm hayvanlarının telef olduğunu, topraklarının da işlenemez hale geldiğini, tek çare olarak selden hiç zarar görmemiş ve biraz daha zenginleşmiş olan Hasanın yanında çalışmak zorunda kaldığını anlatır. Seyyah, Süleyman’ in haline üzülür. Süleyman, yine de seyyahı bir yere bırakmaz, son derece mütevazi olan evinde misafir eder.

Kıt kanaat yemeğini onunla paylaşır. Seyyah, vedalaşırken, Süleyman’a olup bitenlerden ne kadar çok üzgün olduğunu söyler ve Süleyman’dan su yanıtı alır:
– Üzülme… Unutma, bu da geçer…
Uzun yıllar geçtikten sonra, seyyahın yolu yine aynı bölgeye düşer. Eski dostunu ziyaret eder. Bir süre önce ölen Hasan, ailesi olmadığından, bütün varını yoğunu, en sadık hizmetkarı ve eski dostu Süleyman’a bırakmıştır. Süleyman, Hasan’ın konağında oturmaktadır. Büyük arazileri ve binlerce sığırı ile yine o yörenin en zengin insanı olmuştur. Seyyah, eski dostunu iyi gördüğü için ne kadar çok sevindiğini dile getirdiğinde yine aynı yanıtı alır:
– Bu da geçer…
Birkaç yıl sonra Seyyah yine Süleyman’ı arar. Ona bir tepe gösterirler. Tepede Süleyman’ın mezarı vardır ve mezar taşında şöyle yazmaktadır:
“Bu da geçer…“
Seyyah, üzgün bir şekilde, “Allah Allah, ölümün nesi geçecek?” diye düşünür ve gider.
Ertesi yıl, Seyyah, Süleyman’ın mezarını ziyaret etmek için geri döner ama ortalıkta mezar falan kalmamıştır. Büyük bir sel gelmiş, bütün tepeyi silmiş süpürmüş ve Süleyman’ın mezarından geriye hiç eser kalmamıştır.

O yıllarda, ülkenin sultanı, kendisi için çok değişik bir yüzük yapılmasını ister. Bu öyle bir yüzük olacaktır ki, sultan mutsuz olduğunda umudunu tazeleyecek, mutlu olduğunda da, mutluluğun rehavetine kendini kaptırmasını önleyecektir. Hiç kimse, sultanın istediği gibi bir yüzük yapamaz. Sultanın kuyumcusu seyyahın eski bir dostudur, ondan yardım ister. Seyyah, nasıl bir yüzük yapacağını dostuna söyler. Kuyumcu yüzüğü hazırlar ve yüzük sultana sunulur. Son derece sade bir yüzüktür bu, Sultan yüzüğü inceler ve gözü üzerindeki yazıya takılır. Üzerinde biraz düşünür ve yüzü aydınlanır. Tam da istediği gibi bir yüzük olduğu için mutlu olur.
Yüzüğün üzerinde ne mi yazıyordur?
“Bu da geçer…”
Hayat Akarken, zenginlik ve güzellikler içinde şükür etmek, fakirlik ve zorluklar karşısında umut etmek. Bu da geçer ve zamanın ne göstereceğini ancak Allah bilir.

Efendim; bu haftada bir konu üzerine doğaçlama yapalım, yaparkende tam yerine denk getirip bir manzara koyalım.

Kimi bu manzaradan feyz alsın,

Kimiside miskin,miskin karalar bağlasın.

Başka bir deyişle “Anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna asalım”…

Efendim; geçmişten günümüze insanoğlunun bitip tükenmeyen istekleri, arzuları, hayalleri malûmunuz. bu normaldir. Lakin; bu istek, arzu ve hayallere daha çok hırs yapıp dozunu kaçıranlar,  doğrudan sapıp hakkaniyetten uzaklaşanlar, hedeflerine ulaşmak için hatta ve hatta daha fazla ileriye gidip tüm güçlerinin kendilerinde olma isteği ile Adalet terazisini aşma noktasına gelenlerin durumu ise pekte normal değil.. bu normal olmadığı gibi üstüne üstlük karanlık bir yola sapıp aydınlık ararlar. çünkü fazla hırs ve sahiplenme duygusu iç güdülerine gem vurulamaz hale getirir. ve iç dünyalarındaki yüksek dozdaki güç isteği onları maalesef ama maalesef acımasızca bitirme noktasına getirir.

Bu ve benzeri durumlara sebep olan nedenler işe doğruluktan uzaklaşmak, riyakârlık, sahtekarlık, ukalalık ve çok bilmişlik vesaire…

Kötülükler saymakla bitmez ama iyilikler yapıldıkça kötülükler ölür, biter, yok olurlar. çünkü hiç bir kötülükle yapılmış iş karanlıkta kalmaz er veya geç gün yüzüne çıkar…

Şimdi de yazımın başında belirttiğim gibi, bir konu üzerinden genel bir doğaçlamamızı  yaptık.. sonuna da manzarayı koyalım…

Vaktiyle köyün birinde ahalinin tarlaları ve meyve sebze bahçelerini suladığı bir su kaynağı varmış. Bu kaynak köyün ortak malıymış. Civarda başkaca su kaynağı olmadığından bütün köylü arazisini bu kaynaktan nöbetleşe sıra ile sularmış. Kimin ne vakit, ne kadar su kullanacağı belliymiş ve herkes kendi sırasını takip eder, komşularının hakkına da saygı gösterirmiş.

Ancak her köyde olduğu gibi bu köyde de açıkgöz bir adam varmış. Sebze bahçesi su kaynağının hemen yakınında bulunan bu adam,herkes gibi sırası geldiğinde gider, kaynaktan suyunu alırmış ama bununla yetinmeyip kaynak ile bahçesi arasına gizli bir su yolu kazmış.Kimseler farketmesin diye de su yolunun üzerini taşla tahtayla kapatıp üstüne de saman balyaları yığmış. Su , diğer vakitlerde bu saman altından aka aka açıkgözün tarlasına kadar gidermiş.

Yaz ortasında herkesin tarlası susuzluktan yanıp kavrulurken, onun ki fidanların boy üstüne boy attıkları, yemyeşil bir halde olurmuş.Üstelik bostanın ortasındaki sulama havuzu da, her zaman silme doluymuş. Köylüler “Bu işin içinde bir iş var.” diyerek araştırmışlar ve kısa bir süre sonra da bu uyanığın saman altından su yürüttüğünü farketmişler.

Sanırım bizim buradan kötülere karşı bir iyilik yapıp söyleyeyeceğimiz sonsöz şu olacak. Belki saman altından çok sular akıtabilirsiniz ama; gün gelir O suların içinde acımasız ve feryatlar içinde boğulursunuz. gelin doğru yolu seçin sizde kazanın, insanlıkta kazansın …

Kalın sağlıcaka…

Hiç kalp kırdınız mı veya kalbinizi kıran oldu mu? Sanıyorum insanoğluna özgü duygular bunlar. Zira başka hiçbir canlı da böyle bir duygunun var olduğuna inanmıyorum.

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Evinizde beslediğiniz bir köpeğe kızarsınız, söylenirsiniz hatta yeri gelir bir tekme atarsınız, fakat yine de o size asla darılmaz. Kısa bir süre sonra sizi gördüğünde sevgiyle kuyruğunu sallar, sevgi dolu gözlerle bakar. Biz insanlarda durum başka. Kalbimiz kırıldığında tüm her şeyi unutursunuz, o olay sanki dünyanın en kötü olayıdır. Dünya başınıza yıkılmıştır. O insanı bir daha affetmemeyi düşünürsünüz. Onunla olan tüm iyi anılar birden bire silinmiştir hafızalardan. Belki şok olmuşsunuzdur ,böyle bir hareket beklememişsinizdir ondan. Ama olan olmuş, kırılan kırılmıştır.

Bir ihtiyar ile sohbet ediyordum. Zaten oldum olası yaşlı inanları severim. Anıları çok olur onların. Şiire meraklı bir ihtiyardı, hemen ayak üstü dörtlükler uyduruveren bir ihtiyarcık. Sohbet sırasında derin bir iç çekerek;

“Kırma dostun kalbini,
Onaracak ustası yok.
Soldurma gönül çiçeğini,
Sulamaya ibrik yok.”

Yüzünde, onca yılın çizgisi, ellerinde yıllarca toprakla uğraşmanın sağladığı nasırlarıyla ihtiyarcık böyle demişti. Sevgiyle bakan, artık iyice çukura kaçmış gözlerinde bir an parıldayan bir damla yaş gördüm. Belki geçmişte yapılan bir yanlışı anımsamıştı. Zaten yine onunla cezalar, kanunlar, hapishaneler üzerine yaptığımız bir söyleşide;
“Cezaevleri boşuna hoca efendi demişti. En güçlü ceza evleri vicdanımızdır. Vicdanın rahat olmadıktan sonra suçun af edilmiş, özgür kalmışsın ne çare? Vicdanın olmadıktan sonra en berbat mapus damlarının sana faydası ne?” demişti.

O günden sonra davranışlarıma, sözlerime, sosyal ilişkilerime daha bir dikkat eder oldum. İnsanları kırmamayı, kırılsam da kırmamayı ilke edinir oldum.
Bazen bilmeyerek de olsa birilerini kırdıysam ve o kırdığım insan bunu bana hatırlatırsa , o vicdan azabı bana zaten yeter. O insanı tekrar kazanabilmek için şartlar ne kadar zor olsa da yine de denemeyi göze alırım.İhtiyarın dediği gibi ” Onaracak ustası yok ” olmasına rağmen,usta titizliğinde olmasa da çıraklık mertebesinde çaba gösteririm.
Günümüz insanı daha gerçekçi, sosyal ilişkiler hep karşılıklı çıkarlar ile donanımlı. Kalp kırılmış, kırılmamış, dostluklar bitmiş, bitmemiş önemi yok. Önemli olan o günü kâr ile kapatabilmek. ” Dostum bana küsmüş, küserse küssün, onun bileceği bir iş ” mantığı hakim.

En güzeli geçmişte kalan dostluk değerlerine sahip çıkmak, bir birimize daha saygılı, daha hoşgörülü yaklaşabilmek, hepsinden önemlisi kişilere karşı içimizdeki o kahrolası önyargıyı yok edebilmek. Toplumsal barışı ve huzuru istiyorsak bunlar çok önemli unsurlar.
Yoksa o olmayan ustayı aramakla daha çok zaman harcarız… Kalın Sağlıcakla…